لباس­هایم را پوشیدم، سر و وضعم را مرتب کردم و رفتم جلوی آینه ... و به خودم گفت: خدا را شکر که به من سلامتی و جمال و زیبایی داده... بعد با عجله کیفم را برداشتم و از پله­ها پایین اومدم و دوان­دوان به سمت ایستگاه اتوبوس رفتم. در اتوبوس فرصت خوبی بود که به بعضی چیزها فکر کنم... یادم اومد که وقتی اوضاع مالی، من را مجبور به صرفه­جویی کرده بود، گویا زندگی جدیدی را تجربه می­کردم...

می­خواستم سی­ دی بخرم، به جای پک 50 تایی، 5 عدد خریدم و برایم کافی بود؛

نیاز به کت و شلوار داشتم: با این قیمت­های سرسام­آور به فکر این افتادم که شاید بشه با خریدن کت تک، تا حدی صرفه­جویی کرد؛

برای میوه خریدن، به جای 2 کیلو و 3 کیلو (که گاهی هم می­موند و فاسد می­شد) به اندازه نیازِ چند روز خرید می­کردم؛

به سبزی­ فروشی که رفتم، از هر قلم چندتایی برداشتم: کدو 4 عدد، هویج 6 عدد، فلفل دلمه 1 عدد، کاهو 2 عدد، پیاز 7 عدد ...

و به همین ترتیب، ادامه می­دادم و شرایط، من را وادار کرده بود که نیازهایم را بسنجم که آیا واقعی هست یا کاذب؟ و تا چه حد و به چه روشی باید به اونها پاسخ داد.

گویا داشتم مسأله حل می­کردم و دنبال بودم کوتاه و بهترین راه را پیدا کنیم؛ تجمل و بریز و بپاش برایم مفهومی نداشت...

داشتم آماده می­شدم برای زمانی که اوضاع مالی­ام بهتر بشه، به همین روش ادامه بدهم و اضافه مالم را به اصطلاح، انفاق کنم... .

اتوبوس داشت به مقصد نزدیک می­شد، آخرین جملاتی که از ذهنم گذشت این بود که : خبرهای زیادی در این شهر هست: افرادی که نیازمند هستند، ولی از کسی درخواست نمی­کنند، افرادی که به قول قرآن: تحسبهم الجاهل أغنیاء من التعفف... .[1] راستی ما چقدر این افراد را سراغ داریم؟ و چقدر می­توانیم از خرج­های اضافی کم کنیم و 500 تومان و 1000 تومان­ها را کنار بگذاریم و ...

ممکنه تجمل­گرایی شامل من و تو هم بشه... پس، از خودمون شروع کنیم و دیگران را هم دعوت به حق و صبر کنیم: و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر... .[2]