روزنامه ها و خبرگزاری ها را مطالعه می کرد...

و خبرها را می فهمید

و مشاهده می کرد که برخی خبرها درشت و تیتروار ارائه می شوند

و برخی خبرها در صفحه اول هستند

و به ذهنش اومد که این همه روزنامه هدفشون چیه؟

و چرا یه روزنامه مطلبی را درشت می کنه ولی

روزنامه دیگه این طوری نیست

ولی از یک چیز ناراحت شد...

از اینکه در یک سری از اونها اولویت ها گم شده بودند...

و به جای اینکه روزنامه حاوی مطالب مفید سیاسی اقتصادی

باشه و مردم را امید بده و وحدت بین اونا رو زیاد کنه...

بوی تفرقه و اتهام و کینه و حفظ علائق خاص سیاسی به مشام می خورد

یادش اومد که خداوند در قرآن فرموده است:‌ کل حزب بما لدیهم فرحون.روم/32

و یادش اومد که صدا و سیما نام متهمین را هم نمی بره تا آبروی اونا نره

و چه بسا جرمهایی فقط در حد اتهام باقی بمونه و اثبات نشه

ولی تاسف خورد که چرا تقوای سیاسی نداریم

و گویا هر حزبی هم پیمان شده اند که منافع حزب را حفظ کنند

و یادش اومد به جریانی که چند وقت پیش درباره انتخاب شهردار تهران پیش اومد

و به خودش گفت: راستی فتنه چطوری به وجود میاد؟!

مردم می بینند هر کسی چیزی می گه

و حتی فلان عالم و فلان .... هم با هم اختلاف دارند

و حق کدومه و باطل؟

پس گیج می شند و هر کسی دنبال طیفی راه می افته

و یاد فتنه جمل و .... و فتنه سال 88 افتاد و نوشتن را تموم کرد...

ولی دوست داشت بنویسه...

دوست داشت همیشه در حال عبادت خدا باشه

و حتی آخرین لحظه که جون می ده مثلا در حال نماز باشه

و این خیلی با ارزش بود

ولی نمی دونست از کجا باید شروع کنه

و سوالی در ذهنش نقش بسته بود که

اصلا به چه چیزهایی عبادت می گن؟

آخه چند روز پیش روحانی مسجدشون گفته بود:

عبادت به جز خدمت خلق نیست...

از طرف دیگه پای منبر یه روحانی دیگه نشسته بود که شنید:

"خداوند در قرآن کریم می فرماید:‌ ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون. در تفاسیر

آمده است که خداوند جن و انس را خلق نکرد مگر اینکه او را بشناسند"

کم کم داشت گیج می شد...

ولی یادش به حدیثی افتاد که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله به ابوذر فرموده بودند:

اعْلَمْ أَنَّ أَوَّلَ عِبَادَةِ اللَّهِ الْمَعْرِفَةُ بِهِ،

بدان که آغار عبادت خداوند معرفت به اوست.

و به یاد حرف پدربزرگش افتاد که می گفت: پسرم در احادیث داریم که بعد از ایمان به خدا

هیچ چیزی مانند خدمت به خلق؛ ما را به او نزدیک نمی کنه.

و بعد به خودش گفت: حالا متوجه شدم! هیچ چیزی جای معرفت به خدا را نمی گیره؛

و اصلاً اون کسی که به خدا معرفت داره می فهمه که باید با همه مردم مهربون باشه

و گره از کارهاشون باز کنه و خیرخواهشون باشه و ...

و خدا را شکر کرد.

دانشجویان و اساتیدی که به محل تحصیل یا کار خود در رفت و آمد هستند درباره وظیفه شرعی خود سوال می کنند.
با رجوع به جدول زیر می توانید وظیفه خود را متوجه شوید. می توانید این جدول را از اینجا دانلود کنید.

[1] منظور از شروع سفر پس از مراجعت از وطن این است که در زمان تعطیلات بیش از ده روز در وطن بمانند

[2] البته در این احتیاط واجب دانشجویان می‌توانند به فتوای مجتهد دیگر که دارای شرایط رجوع است و نماز را کامل و روزه را صحیح می‌داند، عمل نمایند.

[3]مقلدین ایشان در این احتیاط می توانند به مرجع دیگری رجوع کنند.

[4] همان

صدا و سیما و 9 دی همان چیزی را به یاد من می آورد که
صدا و سیما و انتخابات؛
یا صدا و سیما و محرم و عاشورا؛
و این تداعی به خاطر آن است که صدا و سیما نیز کارهای خود را
مانند سایر ادارات؛ بخشنامه ای و دستوری انجام می دهد
و طبیعتاً در یک یا دو سه روز همه به یک موضوع و گاها یکنواخت
می پردازند. این قابل تامل است.

بگذریم...
9 دی 88 به فضل خدا تجلی آیه خداوند در کتابش بود:‌ فاما الزبد فیذهب جفاء
و مردم نیز جریان خروشان آب بودند و هستند.

ولی ...
9 دی چه عبرتهای برای امروزمان دارد.
به نظر می رسد صداقت نداشتن یا کم رنگ شدن آن و
عوامل گوناگون دیگر
می تواند زمینه ساز هر فتنه ای شوند
اگر مراقب نباشیم!


در مذاکرات ژنو:
آیا کسی می پرسد: چرا ما باید مذاکره کنیم؟- مگر همه کشورها حق غنی سازی و استفاده از
انرژی صلح آمیز را ندارند؟ و اصلاً هدف ما از مذاکره چیست؟
جناب آقای ظریف! مطلوب شما از مذاکره چیست؟
تا لااقل اگر به مطلوب دست یافتند از زحماتشان تشکر مضاعف شود.

ولی این ابهامات و سخن نگفتن ها و گفتگوهای محرمانه چه وجهی دارد؟

لا اقل بیان کنند تا ما هم بدانیم که چرا مذاکرات برخی از این جلسه ها را طرف های غربی منتشر می کنند
ولی ما منتشر نکنیم!؟ اگر با آنها قرارداد و عهدی نبسته ایم که هیچ؛‌ و اگر طبق توافقی باید محرمانه بماند
که آنها خود؛ این توافق را نقض کردند؟
آیا ما باید آن قدر خوب باشیم که اگر طرف مقابل؛ نقض توافقات کرد و هر حرفی را زد اشکالی نداشته باشد
ولی ما باید پایبند بمانیم. اگر چنین است شاید "یاتی بدین جدید" و اسلامی است که ما از آن بی خبریم.
بله آنچه ما خبر داریم سوره مبارکه توبه است که با این آیه شروع می شود :
براءة من الله و رسوله الى الذین عاهدتم من المشرکین ...
البته فضای دیپلماسی فضای خاصی است
ولی ارزش ها ما در هر فضایی باید حفظ شوند

و سخن پایانی اینکه جا دارد که نمایندگان مجلس خودی نشان بدهند و از غنی سازی 60 درصد حرف بزنند.

و من دائم اون را سرزنش ...

که چرا عقلت را معطل گذاشتی

ولی نمی تونستم قانعش کنم...

تا اینکه مدتی گذشت

و الحمدلله اوضاعش بهتر شده بود.

او حکمتی را یافته بود که :

دَع ما یُریبُکَ إلى ما لا یُریبُکَ ؛ فَإِنَّ الخَیرَ طُمَأنینَةٌ ، وإنَّ الشَّرَّ ریبَةٌ          (پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله)

آنچه تو را به تردید مى افکند، وا گذار و به سوى چیزى رو کن که در تو تردید نمى انگیزد؛

چرا که نیکى، [ مایه] اطمینان و آرامش است و بدى، [ موجب اضطراب و] تردید     . غرر الحکم : 8755 ، بحار الأنوار : 77 / 288 / 1 .

و تصمیم گرفته بود استخاره را واقعاً در آخرین مرحله قرار بده

و از عقلش استفاده کنه

و به دنبال حکمت باشه

تا با کمک آن چراغ عقلش را روشن کنه

و راه را با سلامت طی کنه

خدا را خیلی دوست داشت
و در قلبش اون را حس می کرد
ولی از خودش دیگه خسته شده بود
و از گناه دیگه به تنگ اومده بود
دیگه بسه
و آبا می رسه روزی که گناه نکنم
کتاب را باز کرد

نوشته بود:
طوری خدا را پرستش کن که گویا داری او را می بینی
چرا که اگر تو او را نمی بینی او تو را همواره می بیند.

تصمیم گرفت فکرش را عوض کنه
و خداوند را ناظر اعمال خودش بدونه



حالا یک سالی می گذشت...
اوضاعش بهتر شده بود.
در خلوتهاش هم تنها نبود
و فهمید که واقعاً هیچ کس تنها نیست و خدا با اوست.
و فهمید که هو معکم اینما کنتم
و فهمید که خیلی برای خدا ارزشمنده

پس کم کم از گناهان فاصله گرفت
و  خدا به او لطف کرد
و خدا او را دوست داشت
و او این مجبت را چشید

بسم الله الرحمن الرحیم

زود ناراحت می شد

و به طرف مقابل حرفهایی می زد که بعد پشیمان می شد

و وقتی حساب کتاب می کرد می فهمید که کار از یه جایی دیگه خرابه

می فهمید که خودش ضعیفه

و اگه به رفتار و گفتار خودش مطمئن بود، به خاطر انتقاد دیگران از کوره در نمی رفت

و به یاد آیه قرآن افتاد که «ان کنت علی بینة من ربی و آتانی رحمة من عنده انلزمکموها و هم کارهون؛  اگر از طرف پروردگارم حجّتى روشن داشته باشم، و مرا از نزد خود رحمتى بخشیده باشد که بر شما پوشیده است، آیا ما [باید] شما را در حالى که بدان اکراه دارید، به آن وادار کنیم؟»»: هود/28

ولی باید چکار می کرد که قوی و مستحکم بشه؟

دیروز موبایلم را به کامپیوتر وصل کردم و فایلهای اضافی را پاک...ولی گویا خیلی پاک کرده بودم و تا اون جا پیش رفت که مجبور شدم ریست کنم و از اول...

ولی این بار، سیستم خود را سبک کردم و تنها ضروریات باقی ماند.

و با خودم فکر کردم که سبکی چقدر خوبه؟ و وقتی اضافه ها دور ریخته می شوند، تازه می فهمیم چه باید بکنیم و در میان اون همه شلوغی گم نمی شویم.

در روزگار ما هم همینطوره...

دنیا با همه تعلقاتش ما را به خودمان مشغول کرده و دور و برمون شلوغ شده و همه کاری می کنیم ولی وقته به حساب می آییم متوجه می شویم مثلاً بعد از چهار پنج سال تلاش،? انگار باز خانه اول هستیم.

وای به حال من!

گمان می کردم روز به روز بالاتر می روم و از نظر علمی و اخلاقی و ... پیشرفت می کنم.

ولی غافل از اینکه حرکات من در یک جهت نبوده و بعضی از اون ها،? رفتارهای دیگر را خنثی کرده...

و امام (ع) می فرمایند: تخففوا تلحقوا سبک بار شوید تا محلق بشوید

و قرآن کریم می فرماید: ان سعیکم لشتی: تلاشهای شما متشتت و پراکنده است: سوره مبارکه لیل

به امید این که مرتب خود را به روز رسانی کنیم و اضافه ها را انفاق کنیم. 

لباس­هایم را پوشیدم، سر و وضعم را مرتب کردم و رفتم جلوی آینه ... و به خودم گفت: خدا را شکر که به من سلامتی و جمال و زیبایی داده... بعد با عجله کیفم را برداشتم و از پله­ها پایین اومدم و دوان­دوان به سمت ایستگاه اتوبوس رفتم. در اتوبوس فرصت خوبی بود که به بعضی چیزها فکر کنم... یادم اومد که وقتی اوضاع مالی، من را مجبور به صرفه­جویی کرده بود، گویا زندگی جدیدی را تجربه می­کردم...

می­خواستم سی­ دی بخرم، به جای پک 50 تایی، 5 عدد خریدم و برایم کافی بود؛

نیاز به کت و شلوار داشتم: با این قیمت­های سرسام­آور به فکر این افتادم که شاید بشه با خریدن کت تک، تا حدی صرفه­جویی کرد؛

برای میوه خریدن، به جای 2 کیلو و 3 کیلو (که گاهی هم می­موند و فاسد می­شد) به اندازه نیازِ چند روز خرید می­کردم؛

به سبزی­ فروشی که رفتم، از هر قلم چندتایی برداشتم: کدو 4 عدد، هویج 6 عدد، فلفل دلمه 1 عدد، کاهو 2 عدد، پیاز 7 عدد ...

و به همین ترتیب، ادامه می­دادم و شرایط، من را وادار کرده بود که نیازهایم را بسنجم که آیا واقعی هست یا کاذب؟ و تا چه حد و به چه روشی باید به اونها پاسخ داد.

گویا داشتم مسأله حل می­کردم و دنبال بودم کوتاه و بهترین راه را پیدا کنیم؛ تجمل و بریز و بپاش برایم مفهومی نداشت...

داشتم آماده می­شدم برای زمانی که اوضاع مالی­ام بهتر بشه، به همین روش ادامه بدهم و اضافه مالم را به اصطلاح، انفاق کنم... .

اتوبوس داشت به مقصد نزدیک می­شد، آخرین جملاتی که از ذهنم گذشت این بود که : خبرهای زیادی در این شهر هست: افرادی که نیازمند هستند، ولی از کسی درخواست نمی­کنند، افرادی که به قول قرآن: تحسبهم الجاهل أغنیاء من التعفف... .[1] راستی ما چقدر این افراد را سراغ داریم؟ و چقدر می­توانیم از خرج­های اضافی کم کنیم و 500 تومان و 1000 تومان­ها را کنار بگذاریم و ...

ممکنه تجمل­گرایی شامل من و تو هم بشه... پس، از خودمون شروع کنیم و دیگران را هم دعوت به حق و صبر کنیم: و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر... .[2]